Onder een wat vreemde wolkenhemel rijden we verder de staat in.
Ongeveer een uur na ons vertrek uit Glendive zijn we in Medora.
Afgezien van het feit dat hier de ingang ligt van het Theodore Roosevelt National Park, liggen er ook een paar caches.

Bij het tolhuisje aan de ingang worden we ontvangen door een zeer spraakzame Ranger.
Los van zijn opmerkingen over de foto in mijn paspoort en onze gezamenlijke status van vader (het is vandaag namelijk Vaderdag) verteld hij ook dat je wel een paar uur nodig hebt alleen al om op je gemak de scenic route af te rijden

Goede informatie, dat wel.
Alleen ben ik bij de voorbereiding uitgegaan van maximaal twee uur.
De bedoeling is om daarna na het andere meer noordelijk gelegen deel van het park te gaan.
Kijken waar we uitkomen.

De scenicroute is 36 mijl lang.
De maximum snelheid is 25 mph.
Er zijn geregeld zogenaamde pull-outs en viewpoints.
Er is ook veel moois te zien.
Vrijwel direct aan het begin passeer je een prairie dog town.

Het wemelt er van dit soort marmotjes die hier dus prairie dogs heten.
De dieren hebben om te overleven de macht van het getal nodig.
Of zo ze hier zeggen: "many eyes make safe".
Er staan er dus altijd een paar op wacht, terwijl de anderen rond krioelen.

De eerste bison laat allen zijn machtig groot hoofd zien net boven een bergrand. Nou zouden wij dat nooit gezien hebben als niet diverse mensen kriskras op en aan de rand van de weg geparkeerd staan om naar het dier te kijken.

Je mag hier midden op de weg stilstaan, maar je mag onder geen beding naast de weg parkeren.

De weg slingert zich door het hele park. Bij elke bocht is het weer een verrassing wat je te zien krijgt.
De bergen zijn van graniet, maar ook van bentoniet, Eigenlijk alle soorten steen behalve zandsteen. Veel gras, een paar bomen en wat cactussen.
Je hebt viewpoints waar je ver kunt kijken en die waar het juist om het detail gaat. Pas als je de foto’s er op nakijkt weet je weer wat je allemaal te zien hebt gekregen.

Wij gaan een zijweg op die ons brengt naar een gebied dat van 1951 tot 1977 heeft gebrand.
Net als een veenbrand dan hè. Er zit in het gesteente een laag steenkool. Die laag ligt soms bijna aan de oppervlakte maar vaak ook weer wat dieper.
In ieder geval heeft een blikseminslag de boel aangestoken en pas na 26 jaar is het weer gedoofd.
Blussen was onmogelijk.
Tijdens de uitgezette wandeling van een mijl staan genummerde paaltjes die verwijzen naar informatie op je gidsje. Je krijgt daardoor wel enig inzicht in wat er zich heeft afgespeeld. Meestal geen hoog oplaaiende vlammen maar wel jarenlang brand.

Voor ons heel spannend zijn twee ontmoetingen met slangen. De eerste kan ik al rijdend maar net ontwijken. Hij schiet voor mij de weg over. Met onze beperkte kennis van reptielen denken we hier toch met een ratelslang te maken gehad te hebben. Bewijs hebben we niet omdat we het dier eerst niet moeten overrijden en als je dan stilstaat is de slang al in de grassen verdwenen.
Wat verder op in de buurt van de rivier zien we een andere wel heel grote jongen. Ook op de weg. Nog voor we kunnen uitstappen is de slang al in het gras verdwenen. Desondanks hebben we nog wel een paar foto’s en een stukje film kunnen schieten.
Bij navraag bij een official in het visitorcentre blijkt het om een bullsnake te gaan. Deze slang is niet giftig en voor mensen ongevaarlijk. Hij is wel behoorlijk groot.

Gezien de tijd besluiten we niet meer naar het noordelijk deel van het park te gaan. We willen op een fatsoenlijk tijdstip in ons hotel zijn. We hebben een beetje rust nodig.
Wel bezoeken we nog Painted Canyon viewpoint. De naam zegt letterlijk wat je te zien krijgt. Erg imposant en de moeite waard. Het was weer een indrukvolle dag.